Nederlandse premiére Escape en speellijst

Het is bijna zover: De Nederlandse première van Escape. 31 mei en 1 juni te zien in de Toneelschuur in Haarlem. Komt u ook?

Kijk voor meer speeldata op: http://www.tamtamtheater.nl/speellijst

Laatste

Maandagavond 8 april opende de studiodeur zich na enkele dagen potdicht te hebben gezeten weer. Na dagen van componeren kwam Gérard met alle muziek en de videoclips weer naar buiten. Werkweken van niet 5 maar 7 dagen zijn heel gebruikelijk (en dat zonder een 9 tot 5 mentaliteit) en ‘niksen’ is een vergeten woord geworden. Geen weekend gehad en lichtelijk vermoeid maar vooral voldaan stapten Gérard en Marije dinsdag ochtend gewoon de werkplaats weer in en ook Marije kwam daar niet met lege handen aan. Marije had o.a. de stof mee die ze af had gemaakt voor de lopende band. Op deze band zullen tijdens de voorstelling Escape (en ook bij het nieuwe project: Vindingrijk) scènes te zien zijn die gefilmd worden door een hangende camera. Met de band kunnen objecten makkelijk op en af gedraaid worden. Dinsdag en woensdag werden er nog wat klussen gedaan maar werd er ook hard gerepeteerd voor de korte voorstelling/performance van de woensdagavond. Woensdagavond kwam de nieuwe lopende band dan ook direct goed van pas want deze avond werd er speciaal voor Harry Webers die afscheid nam van zijn functie als algemeen directeur bij (advies- en ingenieursbureau) Witteveen+Bos een op maat gemaakte performance gespeeld met elementen uit de nieuwe voorstelling, waarna hij en passant ook nog geridderd werd.  Het was een wonderlijke avond, waarbij mooi getest kon worden hoe de scènes op groot scherm werken op het podium van de grote zaal van de schouwburg.

Daarna werd het decor afgebroken en terug vervoerd naar de werkplaats waar alles de volgende ochtend weer compleet werd opgebouwd voor de repetities. Donderdagochtend stond Neal Lewis op de stoep om zijn werkzaamheden te vervolgen bij het programmeren van Isadora. Gelukkig kwam ook de dvd speler uit Duitsland aan (die er eigenlijk al veel eerder had moeten zijn!) zodat er gekeken kon worden of hij in combinatie met Isadora werkte zoals Gérard en Neal van te voren bedacht hadden. Dat had helaas wat voeten in de aarde waardoor Neal een groot deel van de dag doorbracht met zijn hoofd in de hexadecimale getallen. Vrijdag, de laatste dag van de officiële week was Seppe Ovink er weer en kon het scenario dusdanig worden doorgesproken dat er direct gerepeteerd kon worden.  Het is weer een hectische week geweest. Maar er is zoveel af gekomen. De wie- wat-waar lijst is af en als Isadora compleet is kan er met alles erop en eraan zonder heen en weer te rennen naar techniek gerepeteerd worden. De voorstelling staat over twee weken waarschijnlijk als een huis! Naast deze fantastische eindspurt waar Marije en Gérard ongelofelijk blij mee zijn, hebben ze de vrijdag afscheid van mij genomen (en ik van hen). Dit was mijn allerlaatste stagedag bij TAMTAM objektentheater. Toch denk ik dat dit afscheid eerder een tot ziens is dan een vaarwel! Het was een mooie samenwerking en ik heb veel mogen leren. Geen blog meer van mij dus maar u heeft een groot deel van het proces via deze weg kunnen volgen. Bent u nou benieuwd naar hoe de laatste twee weken van dit proces zijn verlopen? Ga dan vooral naar de voorstelling!

De enige post die ik nu nog zal doen is het plaatsen van de speellijst zodat iedereen weet waar en wanneer hij of zij deze bijzondere voorstelling kan gaan zien.

Nog twee weken repeteren en dan op naar Nürnberg! Break an Object TAMTAM!

Een groot team

Deze week werd het team aangevuld met de kennis en expertise van twee vakmannen. Een welkome extra blik op het geheel. De voorstelling begint steeds beter te lopen en ontwikkelt zich op het moment erg snel. Toch kan het heel prettig zijn om een aantal dagen met mensen te werken die nog niet zo heel veel van dit alles hebben gezien en meegemaakt. Vooral in deze fase. Een fase waarin er al een hoop af is, de grote lijnen gezet en uitgedacht zijn maar waar kleine deeltjes nog op hun plek moeten vallen. Als maker ben je al maanden bezig met een stuk en zit je er af en toe zo diep in dat dingen soms zo logisch worden dat je niet meer weet hoe het is of wat het betekende toen je het voor het eerst zag. Door in deze fase een extra paar ogen te vragen, krijg je hele eerlijke feedback over datgene dat voor hen nog niet duidelijk is. Heel prettig dus om iemand te ontvangen die voor publiek speelt, en nog beter als dit er twee zijn die ook nog eens kennis hebben over het vak. Dat was deze week het geval. TAMTAM ging de week in met een groot team bestaande uit Marije van der Sande, Gérard Schiphorst, Seppe Ovink, Josje Eijkenboom, Wim Hofman en Wim Meuwissen. Wim Hofman en Wim Meuwissen zijn natuurlijk benaderd met een reden. Marije en Gérard weten precies wat ze hebben aan de mannen en beiden durven hun eerlijke oprechte mening te geven over dat wat ze zien. Zowel met Wim Hofman als met Wim Meuwissen hebben Marije en Gérard vaker samen gewerkt. Bij het maken van een productie worden beiden regelmatig gevraagd hun visie te geven. Ze bieden hun deskundigheid aan op het gebied van regie en verhaalontwikkeling. Met deze aanvulling helpen ze de productie naar een hoger niveau en kunnen Gérard en Marije verder met keuzes maken.

Er werd voornamelijk gekeken naar de scènes met de man. Zo werden er dingen benoemd over de speelwijze van de man en werden er woorden geroepen als  “tegenkracht” en aanwijzingen gegeven over  de manier van bewegen, het bewegen in stapjes, onduidelijkheden in beeld/verhaal en het kader waarin het personage te zien moet zijn. Ook is er meer duidelijkheid ontstaan over de camerastandpunten en de beweging van de camera. Er was behoorlijk wat kritiek op het hoofd van een van de personages en dit leidde ertoe dat er  eind van de week een nieuwe ‘man’ is gegoten. Een tweede man? Ja een tweede man. Of deze identiek is aan het hoofdpersonage en welke rol hij vervult? Beoordeel het binnenkort zelf en komt dat zien! 

Ruimte om te denken

Maandagochtend werd de dag begonnen met het bekijken van de montagevideo van alles wat er vorige week is opgenomen. Na het zien van de beelden kwamen de makers met een waslijst aan kritiek. “Het is nog niet goed genoeg” werd er geconcludeerd. De video is geen reële weergave van het geheel  wegens zijn onjuiste (of zelfs vaak misplaatste) muziek bij scènes die nog niet gerepeteerd en onprecies zijn.  Het is een heel ruwe montage die bedoeld is voor het componeren van passende muziek en niet als eindresultaat. Toch is het effect heftig. Na 33 jaar ervaring weten Gérard en Marije inmiddels ook wel dat je in ieder maakproces zo’n moment tegenkomt  en dat er altijd een moment is dat je denkt “is dit het nou?”. Dit bewijst maar weer dat het maken van een voorstelling soms vraagt om een lange adem en het vermogen om zelfs met weinig slaap te kunnen functioneren.  Uiteindelijk zorgt zo’n moment er gelukkig alleen maar voor dat je de voorstelling nog beter wilt maken en je nog harder vecht voor je product. Na dit ontregelende begin van de dag zijn Gérard en Marije snel aan de slag gegaan met klussen voor de voorstelling. Niet veel later kwam lichttechnicus Bert Nijmeijer. Hij kwam helpen bij het uitdenken en programmeren van de lichtstanden en de overgangen met de shutters van de beamers. Nogmaals de hele voorstelling doorlopen met het licht erbij. Door de voorstelling weer vanuit een nieuwe invalshoek te benaderen ontstaat er direct een extra dimensie. Alles ziet er meteen een stuk beter uit en door deze nieuwe manier van kijken ontstaan er nieuwe ideeën en worden er ineens oplossingen voor eerdere problemen gevonden. ’s Avonds tien uur is alles geprogrammeerd en opgeslagen en is er weer een optimistisch perspectief. Zo snel kan de stemming dus omslaan. Soms sluiten dingen onverwachts goed aan. Als je even je aandacht op iets anders essentieels vestigt (in dit geval het licht) heb je de kans dat sommige moeilijkheden als sneeuw voor de zon verdwijnen en de inhoud je een handreiking doet. De dramaturgische onderdelen die nog niet kloppen komen de volgende keer wel weer aan bod. Er is nu weer ruimte om er verder over na te denken. Niet te moeilijk denken dat is ook een kunst.

Dinsdag begonnen Marije en Gérard de dag met nieuwe positieve energie. Maandag was een vruchtbare dag en ook dinsdag was er zoals altijd weer veel te doen. Ook Seppe Ovink was aanwezig. Hij kreeg voor de allereerste keer het gehele scenario te lezen. Hij had deze dag de taak zijn oren en ogen goed open te houden want er kwam een hoop informatie op hem af. Hij zal binnenkort het gehele scenario en alle cues moeten kennen voor zijn camera werk en spel, en dat zijn er een hoop.  Na het script langs te zijn gegaan kon hij direct aan de slag met het opnemen van clips die in de live voorstelling te zien zullen zijn. 

Ook deze aarde is opgenomen. 

 

Veel techniek deze week want ook de woensdag stond in het teken van de techniek. Neal Lewis was er om alvast een gedeelte van Isadora te programmeren. Isadora is een programma dat alle techniek van de voorstelling kan aansturen. Lichtstanden, shutters, filmpjes en muziek worden hieraan gekoppeld en zo wordt er een hele hoop automatisch aangestuurd. Een ingewikkeld klusje met precieze cues. Alles moet op elkaar aansluiten. Gérard en Marije kunnen tijdens de voorstelling bepaalde blokjes zelf aanzetten zodat hun timing niet muurvast zit en ze scènes korter of langer kunnen  spelen afhankelijk van het publiek. Het aanzetten van die blokjes gebeurd met (geloof het of niet) WII spelcomputercontrollers. Tot zover een week met diepte en hoogtepunten. Meer  lezen of zien van Escape? Klik hier 

Of ga naar de facebook pagina. 

Camera loopt

Met het scenario voor zich lopen Marije en Gérard de scènes door. Ze proberen elk deeltje stuk voor stuk door te spelen. Ieder segment wordt, nadat het is doorgesproken, apart opgenomen op video. Daar waar mogelijk worden de overgangen ook gespeeld. Met deze opnames krijgt Gérard een helder beeld van de duur van iedere scène en de sfeer die het moet hebben. Nu kan hij verder met het componeren van de muziek bij de voorstelling. Sommige delen worden nog met horten en stoten gespeeld maar daar wordt repetitietijd voor vrijgemaakt. Als de muziek eenmaal af is wordt het ook een stuk makkelijker de scènes goed uit te spelen en te timen en begint het fine tunen pas echt. Na een aantal dagen is alles opgenomen op video (op de prehistorie scène na) en is er een duidelijk overzicht van het geheel. Hier was het allemaal om te doen. Het componeren kan beginnen. De scènebeschrijvingen zijn na deze week ook zo goed als af en de overgangen worden steeds beter. Ook is er genotuleerd welke shutters van welke beamers er op welk moment open zullen gaan. Waar wordt er geprojecteerd op het scherm? Bij iedere scène heb je de keuze uit: het gehele scherm, het midden van het scherm, rechts klein of links klein en talloze samenstellingen hiertussen. Schilderen met beelden. Stapje voor stapje richting het eindresultaat. Iedere stap is in dit stadium een grote sprong vooruit. Een sprintje naar het einde van dit maakproces en naar het begin van hopelijk een succesvolle reeks van deze live gespeelde animatiefilm. Camera loopt… Actie!