Scenario sessie

Deze week was één grote, lange denksessie. De losse scènes moesten in elkaar geschoven worden en één geheel gaan vormen. Het stuk moet een verhaal gaan vertellen. Broeden, peinzen, discussiëren,  heroverwegen, vastlopen en terug duiken in de praktijk als het even stokt. Het loopt dood. Einde van de weg. De kaartjes liggen muurvast. Waar gaat deze scène heen, waar moet hij naartoe, waar moeten we uitkomen? Escape. De kaartjes van de scènes willen even geen kant meer op, althans in theorie… dat betekent terug naar de uitvoering! Even wat uitproberen, klooien, onderzoeken. Het werkt. Rennend terug naar de scenariotafel, opschrijven en verder schuiven. Alles rolt weer en het beraad gaat verder. Aan het eind van de dag, zitten de makers er zo diep in dat ze het even niet meer zien. Ze moeten afstand nemen. Op naar huis (waar stiekem nog aan andere dingen verder wordt gewerkt), even de kaartjes laten voor wat ze zijn. De volgende ochtend; na een nacht(je) slaap (of eigenlijk nadenken in bed en dromen over de voorstelling) komen Gérard en Marije met nieuwe inzichten terug en worden er direct kaartjes verlegd. Nog maar net binnen maar al weer helemaal het verhaal ingezogen. Het dialoog is alweer in volle gang: “Volgens mij moeten we dít veranderen en dát opschuiven”. Iedere dag een beetje meer ontwikkeling en zo zien we langzaam het stuk Escape tevoorschijn rollen.  Soms is er chaos, soms willen de makers elk een andere richting op, soms is het stil en soms valt alles in elkaar. Om de zoveel tijd moet je tussendoor even terug naar de thema’s die er van te voren bedacht zijn. Heeft het nog wel te maken met de economie als dwingend systeem, de parasiet, de aarde als personage en de man als consument? Zit dit er nog wel genoeg in? Waar wringt het geheel nog? In welke elementen zit de Escape?

Van binnen ziet een hoofd vol scenario -informatie er misschien wel zo uit….

Maar een dag later heb je je misschien wel een weg gegraven naar het antwoord…

 

Sommige scènes zijn deze week in het vagevuur belandt. Het vagevuur is een welbekende term bij TAMTAM. Bij hen is het vagevuur namelijk een plek waar objecten,  maar dus ook scènes kunnen belanden die er nog niet in passen of uiteindelijk toch gaan sneuvelen (en sneuvelen betekend natuurlijk bewaren voor later wanneer het wellicht wel in een voorstelling past). Toch doet het soms pijn om even een scène aan de kant te leggen en wordt er met man en macht geprobeerd een favoriete scène toch in het stuk te krijgen. Ook als hij nergens lijkt te passen en nog niet aansluit bij het geheel of bij de thematiek. Marije en Gérard durven dan toch ook wel eerlijk te zijn naar zichzelf en zo belandt een scène dan soms toch in het vagevuur. Het gebeurt ook wel eens dat een scène die niet lijkt te passen opeens de stuwende of de ster scène van het stuk blijkt te zijn.  

Deze week was één grote, lange denksessie maar met als resultaat een eerste complete versie van het scenario, een chronologische beschrijving van wat wanneer moet plaatsvinden en hoe de voorstelling eruit moet gaan zien. Nu moet alles echt gerepeteerd gaan worden en moet er gekeken worden of alle inhouden en volgordes ook daadwerkelijk kloppen. Nieuwe problemen om op te lossen zullen zich opwerpen en verwerkingen daarvan zullen weer terug te zien zijn in het uiteindelijke resultaat. De ontplooiing van Escape gaat door. De eerst volgende klus is echter eerst: met het scenario voor het scherm gaan zitten en kijken welke beamercombinaties je kan gaan maken; welk vlak van het scherm krijg je waar te zien en wat ga je naast of door elkaar projecteren.